Eindelijk was het weer zo ver, tijd om naar ons geliefde Italië te gaan, dit keer in het gezelschap van de vrouw met wie ik in september 25 jaar in de echt verbonden ben, mijn 5 schitterende dochters en de vriend van de oudste. In de tweede week kwam daar nog de vriend van een andere dochter bij, die we op een nabijgelegen luchthaven oppikten. Hieronder een korte impressie. Klik op de foto’s voor een vergrote weergave.

De tocht voert eerst door Duitsland en Zwitserland.

Om de verkeersdrukte voor de Gotthardtunnel te vermijden en vanwege de charme gingen we over de pas heen. Na San Gottardo bevindt men zich in het Italiaanstalige kanton Ticino. Het uitzicht bovenop de pas is ronduit schitterend.

Onze eerste overnachting is aan de buitenranden van Milaan (Rho), waar we 2 nachten verblijven. Natuurlijk bezoeken we het centrum van Milaan, met o.a. de mooie Gotische dom.

Enkele jaren geleden reisde ik met de streekbus van mijn dorp naar het station in de stad. Omdat dat nogal bewerkelijk was en ik in de winter regelmatig een half uur of langer heb staan blauwbekken, ben ik daar, zelfs na enige vasthoudendheid, mee opgehouden. Tijdens die busrit stapte in een van de volgende dorpen altijd een man in, eveneens forens, die mij vanwege zijn verschijning fascineerde.

Zodra ik namelijk de man zag, werd ik spontaan overvallen door een behoorlijke dosis medelijden zonder dat ik daar nu een heel evidente reden voor had. Hij leek een specimen van “hardwerkend Nederland”, was niet opperbest gekleed maar viel daarmee ook niet echt uit de toon. Of toch? Een wat belegen pakbroek, een opvallend onopvallende jas, de haren strak in een scheiding gekamd, kortom alles in een poging om er netjes uit te zien. Hoe kwam het dan toch dat hij er enigszins verloederd, maar niet hopeloos, uitzag? Was het zijn gezichtsuitdrukking, of wellicht dat gehele, wat onhandig grote hoofd? Hij leek niet blij. Hij zei zelden een woord, wellicht heb ik één keer een glimlach gezien. Er ging altijd een enorme droefenis van hem uit, het hoofd een beetje naar voren gebogen. Een brave burger die zich elke dag weer naar zijn werk sleept – of is dat eigen projectie van mij?

Vanmorgen zag ik de man plotseling vóór mij lopen, op eerdergenoemd station, zijn blik en kleding nog ongeveer gelijk. Maar er viel me meteen iets heel sterk op: de rest van zijn lichaam leek zijn hoofd te zijn achternagegaan in het naar voren hangen. Hij liep nu bijna volledig krom. Zou hij zo onder het leven gebukt gaan dat hij steeds dieper is gaan doorbuigen? Of is het eenvoudigweg een fysieke kwaal?  Het lichaam van de man is letterlijk en figuurlijk een vraagteken geworden. Welke vraag zou het uitspreken?

Uit het dagboek van een hypochonder

“Wilt u alstublieft een taxi voor mij bellen”, vroeg hij aan de verpleegster bij de receptie.
“Jazeker”, antwoordde zij opgewekt. Hij had zojuist wat bloed laten aftappen. Ze zouden toch weer niets vinden. Nu moest hij zien thuis te komen met die oude botten.
“Goedemiddag, Sanadome Nijmegen, ik wilde graag een taxi bestellen voor meneer…”, ze keek hem vragend aan.
“Habets.”
“… voor mijnheer Huibers”.

Ze verstonden zijn naam buiten Limburg altijd verkeerd. Hoe vaak moest hij, vooral aan de
telefoon, zijn naam spellen: H.A.B.E.T.S, en dan vergaten ze nog vaak de S achteraan, of ze
plakten er een B tussen. Hij bemoeide zich er niet meer mee, als die taxi maar kwam. En een beetje rap, want op de weg hier naar toe had het ook al zo lang geduurd. Hij had een kwartier buiten staan wachten en was al beginnen te lopen naar het einde van de straat, toen eindelijk de zwarte Mercedes de hoek om draaide. Kostte nog moeite om te overtuigen dat ik die taxi had besteld.
“Hij komt er zo aan. Wacht u maar even.”
Omdat hij nu langzamerhand weer rechtop kon staan, ging hij naar buiten. Dat zal mij goed
doen.

Lees verder

“Totdat men alle schepen verbrand heeft. En daar kun je niet vroeg genoeg mee beginnen. Of niet lang genoeg mee wachten.” Hij kijkt mij van opzij aan, zijn ogen loensen een beetje, dat is mij nog niet eerder opgevallen. Wat moet ik nou met dit soort wijsheid? Ik kijk over de stad uit. Waar zijn we mee bezig?

In de verte loeren de lichtgevende ogen ons aan. Men kan zich niet genoeg verdiepen. Toen ik een keer met enkele vrienden in de duinen sliep…

“Wat je denkt.”

Hij kan ook godverdomme zijn mond niet houden. Hij verwacht blijkbaar echt dat ik het hem allemaal ga vertellen. Maar dan kan ik het ook iedereen vertellen. Het bestaat niet om iets verborgen te houden, laat staan voor de helft. Het gaat erom de juiste woorden te vinden. En om dit verhaal uit de doeken te doen, zou je eigenlijk een waar vertellerstalent nodig hebben. Ik kijk hem weer aan. Met zijn armen leunt hij over de reling. Diep onder ons rijden mensen naar huis. Hoe laat is het eigenlijk? 17:56 staat te lezen op de kantoortoren verderop. Het flatgebouw waarop wij staan splitst de snelweg in tweeën. Links van ons rijden de auto’s ons tegemoet, rechts precies de andere kant op. Waar gaan ze eigenlijk naar toe? Naar hun gezin? Woont zij nog thuis? Zal hij nog even langs zijn maitresse gaan? Of geeft dat te veel moeilijkheden? Dan maar naar een hoer. Achter ons schettert de weerman dat het voor december nog benauwend warm is – is dat broeikaseffect nog ergens goed voor – en dat de dagen donkerder en de zielen lichter worden. Nee, dat laatste kan ik niet gehoord hebben. Dat verzin ik er zelf bij. Maar hoe kun je dan ook een verhaal vertellen…

Lees verder

Jij gaat dood. Ik ook trouwens.

Weet je al wanneer? Of hoe? Natuurlijk niet, maar maakt dat wat uit? Die middeleeuwers waren nog zo gek niet met hun memento mori: denk eraan dat je elk moment kunt kapotvallen. Maar zij hadden nog het voordeel dat ze in God en zijn Hemel geloofden. Had je iets om naar vooruit te kijken. Bereid je voor! (De paden op, de lanen in.)

Ja echt: denk er aan, dat hart stopt een keer met pompen, je cellen sterven af, het is goed geweest. En dan mag je nog maar hopen dat je hersencellen als eerste gaan, want het kan een pijnlijke aangelegenheid zijn. Ik wil er niet bij zijn, als ik dood ga. Ik moest al zo nodig bij mijn geboorte zijn.

Je kunt nog zo hard sporten om je lijf soepel te houden en te denken dat je dan tenminste gezond doodgaat. Of het tegengestelde: de dood ver van je af houden en je een delirium drinken om hem te vergeten, maar wie weet haal je hem wel sneller dichtbij, en of dat nu een prettige manier om te gaan is: ik betwijfel het.

Lees verder