Danny Habets – Verzameld Werk

Want vergelijken is een vorm van kijken:
Het een komt met iets anders overeen,
Maar schijnt soms schrijnend door dat andere heen,
Totdat de zwakste van de twee moet wijken.

Want alles komt van boven, alles valt
Daardoor. Op hoge toon, verongelijkt,
Doe jij alsof. Alsof je daarmee lijkt
Te willen zeggen: kijk toch, tweespalt!

Ik raak niet uitgekeken, mijn ogen vliegen
Vanuit hun donker overal – het licht
Dat zij weerkaatsen heeft geen haast.

Ja, als mijn ogen mij niet bedriegen
En ik niet voor je charmes ben gezwicht,
Bewaar mij dan de zegen voor het laatst.

© Danny Habets, mei 2023

De stilte bij het krieken van de dag,
Als alles voor het eerst op gang komt,
Als droom nog innig samendromt
Met daad – komt als een mokerslag.

Het is juist dát moment, het stille uur:
Een auto in de verte. Een parelhoen
Die zich luidkeels roert, wat uit zijn doen.
Men speelt een overvolle partituur.

Het is slechts onrust, houd ik mij voor,
Een bij die bromt, een spin die draden
Weeft rond onverwerkte daden.

Ik let niet op, weer gaat een dag teloor
Aan muizenissen, hersenspinsels – dode
Woorden, die weinig houvast boden.

© Danny Habets, mei 2023

#

Men laaft zich aan het ongegeneerde –
de stemming stijgt naarmate

de driestheid toeneemt van het beweerde
en zij ons vlot tot waanzin drijft.

Extases komen slechts in fasen.
Wij zijn een bezielde automaat

en denken ons onomfloerst.
Roekeloos en bedroevend

herhalen wij wat jij begeerde,
vertalen wij de onbeheerste

zucht tot heersen, ver voorbij
de tijd. We laven ons aan razernij

en komen bij je aanblik pas
tot inkeer – en zwijgen in de nacht.

© Danny Habets, medio april 2023

Vergeet mij niet te zoeken, noem mijn nomen,
want onder aan de streep leef ik alleen
zolang je mij herkent, jij gaf er één
aan mij, het stille ei dat uit moest komen.

Ik baarde bergen muizen, echter geen
bleef langer leven dan een blij moment.
Wellicht was ik tot in de grond verwend:
geen tegenvallers in het leven, niet één!

Nu reduceer mij tot een voornaamwoord,
een pronoun waar niks voornaam aan is,
maar hé, straks wordt iedereen gehoord.

Vergeet mij niet, ik eet genadebrood
waar kraak noch smaak aan is, ik mis
er weinig aan – alleen de laatste boot.

© Danny Habets, medio april 2023

Met vriendelijke groet wil ik je laten weten
hoe heet de soep nu wordt gegeten.
In zeven sloten heb ik alles laten lopen,
maar daardoor zijn nu alle poorten open,

en kiest men consequent verkeerd de weg.
Een lichaam wordt nieuwsgierig opgedregd.
Hoe men vergadert: men zegt ja en amen.
Alleen komt het bij mij niet samen.

Want buiten vliegt een vogel erop uit.
Want zon en licht kwamen tot het besluit
om, bleekjes, duizend doden  te negeren.
Doorschijnend ben ik, keizer zonder kleren.

Met dringende groet wil ik je laten zien
hoe goed het met mij gaat, althans misschien.

© Danny Habets, begin april 2023

Wij stoten onze neuzen soms:
Men kust te familiair bij het ontmoeten
Wie we uit een te vol hart begroeten,
Of we zeggen gewoon iets stoms.

Wat maakt het uit, dat een drankje
Ons serveert tot iets te blije gast,
Die door het plotse weerzien werd verrast
(Zijn hart werd zo licht als een sprankje).

De roes, die maakt dat ik vergeet
Wat mijn plaats is, schrikt jou af.
Wat ik lees op je gezicht, is straf

Voor mijn vermetelheid: mijn kreet
Gezien te willen worden zoals dan.
Ik stoot mijn neus zo vaak ik kan.

Danny Habets, carnaval 2023

Zal ik jou, mijn lief, bezingen
Op hoge en verheven toon
Of discussiëren over dingen
Die ons binden doodgewoon?

Waardoor gaat het pijnlijk wringen,
En verdien ik, naar het schijnt, je hoon?
Wat doet jou het raam uitspringen,
Wanneer val ik uit de toon?

Pluk de dag zeg jij, maar dagen
Zijn met moeite te verdragen
Als jij slechts schijnt bij nacht.

Helder sta je dan als ster
Aan de hemel, iets te ver
Om mij te zien, terwijl ik wacht.

© Danny Habets, februari 2023

Zeven dwergen waren nodig
Voor een dode koningin.
Geloofde iedereen daarin,
Waren sprookjes overbodig.

Boze tongen zijn onaardig:
Moeders mooiste is hij niet.
Toch vindt zij hem als ze ‘m ziet
Heel de zure appel waardig.

Grote stappen lijken klein:
Eén gulle hap, met zorg gekozen,
En een les niet te vergeten.

Onschuld zou voor eeuwig zijn.
Appels zouden blijven blozen.
Maar gulzig wil men beter weten.

© Danny Habets, februari 2023

Où est la très sage Heloïs,
Pour qui fut chastré et puis moyne
Pierre Esbaillart à Sainct-Denys?
Pour son amour eut cest essoyne.
(François Villon)

“Weleer” is weliswaar wat ouderwets, maar toch
een treffend woord, een speleding voor even tussen
een gratis lunch, meeslepend leven en het kussen
van jou, je zoetrode mond, liefst vandaag nog.

Maar waar ben jij, waar zijn de vlokken sneeuw van toen?
Je lijkt gedwarreld, verder weg dan ooit, zo wreed
ontluisterd. Wanneer werd het samen zijn te heet?
Ik had het nogmaals, vele malen willen doen!

De zon werd plots te hinderlijk, ze scheen te fel
voor gladgestreken plooien, kijk dan toch hoe snel
de sneeuw verdwijnt, die volle sneeuw van toen, “weleer”.

Nu zijn we uitgestormd, de lucht bedrieglijk klaar,
te kale vissen zwemmen in de vijver daar.
Mochten wij botsen op elkaar, ik deed het weer.

© Danny Habets, februari 2023

Men is geen ik
zo min als dat

ik mijzelf niet ben
maar een exemplarisch wij

(wij zijn echter /
niet majesteitelijk)

Ik ben ons
allemaal

van opzij
van dichtbij –

Men is een lyrisch subject
op een doodlopende weg

© Danny Habets, januari 2023

Nog steeds zie ik het licht niet,
Dat jij over mij laat schijnen.
Zo langzaam aan gaat het schrijnen,
Deze schaafplek, dit debiet

Aan komen, stromen en verdwijnen.
Men is zichzelf niet meer, de rivier
Spoelt alles schoon, weg van hier,
En laat wat was kleinzielig kwijnen.

Zo zit je op een avond in het bad,
Je kleine ziel gaat twee keer nat:
“Ik ben de maat van alle dingen.”

Het is te kort, je glijdt spiernaakt
Uit als je naar de handdoek haakt.
Het gisten laat zich niet bedwingen.

© Danny Habets, januari 2023

Ik ben gezwicht op klaarlichte dag.
Ik heb mij tegen het licht gehouden.
De sneeuwman is helaas verkouden,
Maar hij verliest niets aan gezag.

Het stormt, het hagelt bovenin,
De kogels hebben grote ogen.
Gelukkig heb ik wat bewogen,
Want dit is nog maar het begin.

De ogen kosten maar een schijn
Als ik naar binnen toe verdwijn,
Mij innig laaf aan navelstaren.

Versnelt de hartslag, hij gaat in galop
Ervandoor, ik ben aan mijn top
Als ik de kalmte moet bewaren.

© Danny Habets, januari 2023

De verdwenen gast

Niks geen niets, iets minder nog
Dan vrijwel nihil, de niettegenstaande 
Ideeënloosheid: vriendelijke doch
Nietsontziende, haastig betraande

Onaangedaanheid. Vlechting
In het nieuwe jaar, het aanstaande,
Zo men elke aanvechting
Weerstaat, zo gaande-

Weg, langs de neus weg, de mond
Open en bloot, met de dood
Op de lippen, liederlijk afgerond
Tegen de klippen op, ongenood.

Tijdelijk op bezoek

Hoe dat dan zit, met die lieden?
Ik weet het ook niet, maar
Ik kan ze moeilijk in het openbaar
Tentoonstellen. Of verbieden.

Ik zet mijn beste beentje ergens
Waar het goed toeven lijkt,
Maar wie beter toekijkt,
Weet: dat is dus nergens.

Jij bent voor mij een hele bezoeking,
Ondanks / dankzij je bekoorlijkheden.
Ik had dit liever allemaal vermeden.
Och, breng mij toch niet in verzoeking.

© Danny Habets, op een grauwe 2 januari 2023

Ik ben totaal
Misplaatst

Zoals alles
Wat ik schrijf

Ik woon
in een verkeerde eeuw

– Adres onbekend

#

Soms

zou een mens
minder eenzaam
en meer alleen

willen zijn.

(Je kunt wel veel willen.)

© Danny Habets, medio december 2022.